Mide ile Azalar (Masal)

Parlak ve güneşli bir gün, vücudun azalarına öyle bir his geldi ki, sanki bütün işi kendileri görüyordu da, bütün yemeği de, tek başına mide yiyordu. Bunun üzerine aralarında derhal bir toplantı tertipleyerek meseleyi uzun uzun görüştüler ve sonunda, mide de, yapılmakta olan işi, yemek olmaktan başka şekilde paylaşıncaya kadar, vazifelerini görmemeye karar verdiler.

Bunun üzerine bir-iki gün, eller, herhangi bir yiyeceği tutmağı, ağız açılmağı ve dişler çiğnemeyi, katiyyen reddetti. Fakat aradan daha pek az bir zaman geçmiş geçmemişti ki, azalar, hayretle, canlılıklarından kaybetmekte olduklarını farkettiler; eller büyük bir zorlukla yerinden kımıldıyor, Çeneler, hemen hemen açılmıyor ve Ağız’ın içi, kupkuru bir halde, bir şey almak istemiyordu.

Bacaklar ise, Vücudu taşıyamayacak kadar kuvvetsizdiler. İşte ancak o zaman, hatta Mide’nin dahi, o sessiz sedasız, kendi aleminde çalışmasıyla, vücut için ne büyük bir vazife gördüğünü anladılar. Bütün Aza’lar, elbirliği ile çalışmalıydı; çünkü aksi halde, vücut mahvolacak, hiçbir işe yaramayacaktı.