Keloğlan Yedi Kat Yerin Altında (Masal)

Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde bir padişah’ın üç oğlu varmış. Sarayları’nın bahçesindeki ağacın elmalarını bir türlü toplayamazlarmış. Çünkü elmaları hep dev yermiş.

Bir gün, çocuklar, ellerine ok alıp ağacın dibinde devi beklemeğe karar vermişler, ilk önce büyük kardeş okunu alarak ağacın dibine oturmuş, beklemeğe başlamış. Bekleye bekleye usanmış. Biraz sonra da uyku bastırınca, dev her zamanki gibi gelerek elmaların bir kısmını yiyip gitmiş.

Bu sefer ağacın altında ortanca kardeş beklemeğe başlamış. O da uyuya kalmaz mı? Sıra küçük kardeşe, Keloğlan’a gelmiş. Keloğlan uyumamak için küçük parmağının ucunu kesmiş. Canının acısından uyuyamamış. Fakat uyuyor gibi görünmek için yere uzanmış, horuldamağa başlamış.

Dev yavaş yavaş gelmiş, bakmış ki, orada bir çocuk horul horul uyuyor. Ağaca yaklaşarak elmaları yemeğe başlamış. Tam o sırada Keloğlan yavaşçacık yerinden kalkıp bir ok atarak devi ayağından iyice yaralamış. Ayağı fena halde sakatlanan dev, çocuğa hiç bir şey yapmadan oradan uzaklaşmış, gidip bir kuyudan içeriye girmiş. Keloğlan koşarak kardeşlerine haber vermiş. Üçü birden kuyunun başına gelmişler. En büyük kardeş demiş ki:

Keloğlan inmiş, inmiş, sonunda kuyunun dibine varmış. Kuyuda su yokmuş. Ayağına bir şey takılmış, bakmış ki bir demir halka. Hemen onu kaldırmış. Önüne aydınlık, yeşillik, güzel bir yol çıkmış. Başlamış o yoldan yürümeğe... Yürüye yürüye bir köşkün önüne gelmiş. Kapıyı çalmış. Kapı kendi kendine açılmış. Keloğlan içeriye girmiş. Karşısına sıra ile odalar çıkmış. İlk odada bir kız görmüş. Oturmuş saçını tarıyormuş. İkinci odanın kapısını açınca şaşırıvermiş. Çünkü bu odada bir kız, saçından tavana asılıymış. Oradan çekilerek üçüncü odanın kapısını açmış. Bu odada koca bir dev yatıyor, bir kız da devin başına üşüşen sinekleri kovalıyormuş. Kız, Keloğlan’ın odaya girmek istediğini görünce:

— Zaten ben onu arıyordum, demiş, sen onu uyandır hele bir. Kız, koca bir çiviyi devin sırtına dürtmüş. Dev homurdana homurdana uyanmış. Karşısında Keloğlan’ı görünce, sevinmiş. Beni ok ile yaralayanı ele geçirdim, onu şimdi bir güzel yerim, diye düşünmüş.

Dev, Keloğlan’ın bu sözlerine çok kızmış. Eline geçirdiği koca bir taşı ona fırlatmış. Fakat daha evvel davranan Keloğlan, kenara kaçınca taş duvara çarpmış, koca duvarı tamamen yıkmış. Bunun üzerine Keloğlan, bir ok atarak devin koca gözünü kör etmiş. Dev kör olunca, yerinden kımıldayamamış, etrafında hiç bir şey görmemeğe başlamış. Bu fırsattan faydalanan Keloğlan, duvardaki kılıcı alarak bir vuruşta devin başını koparmış. Artık selâmete eren Keloğlan, oradaki kızı yanına alarak gidip saçlarından asılı kızı kurtarmış. Sonra ilk odada oturan kızı da beraberine alıp kuyuya dönmüş. Kızların en güzelini kendine ayırmış,, diğerlerini kuşağa bağlayarak yukarıya çektirmiş.. Güzel kız demiş ki:

— Ben çıktıktan sonra kardeşlerin seni çekmezler, kuşağı keserlerse burada kalırsın. Al sana iki kıl. O zaman bunlardan beyaz kılı çek, önüne ak bir koç gelir. Ona biner, dünya’ya çıkarsın. Yanlışlıkla kara kılı çekersen kara koç gelir. Seni yedi kat yerin altına götürür.

Keloğlan’la kız vedalaşmışlar. Yukarıdaki kardeşleri bu kızı da çekmişler. Fakat kardeşlerini çekmemişler. Onun nişanlısı çok güzel olduğu için kuşağı keserek Keloğlan’ı kuyuda bırakmışlar. Kardeşlerinin yaptığı bu fenalığa Keloğlan’ın canı çok sıkılmış. Üzüntüsünden yanlışlıkla kara kılı çekmez mi? Ortaya gelen kara koç bunu alıp yedi kat yerin altına götürmüş.

— Ah oğlum, demiş, köyümüzde bir çeşme var ama başında dev oturur. Dev’e her gün bir insan veririz. O insanı yerken biz de bir az su alırız. Şimdi evde hiç su kalmadı. Biraz sonra dev’e padişah’ın kızını verecekler, onu yerken su alacağız. O zamana kadar beklemen lâzım!

Beraberce çeşmenin başına gitmişler. O sırada padişah’ın kızı da dev’e veriliyormuş. Keloğlan nişan alıp bir ok atarak dev’in koca gözünü kör etmiş. Sonra kılıcını çekip yanına yaklaşarak bir vuruşta devin başını uçurmuş. Padişah’ın kızını ölümden kurtardığı gibi, köy halkını da çeşmeye kavuşturmuş.

Padişah, dev’i öldürüp kızını kurtaran delikanlıyı görmek istemiş. Kız, halkın içine girip oğlanı araştırdı ise de bulamamış. Padişah’a kocakarının evinde bir oğlan olduğunu haber vermişler. Kız hemen ihtiyar kadının evine giderek oğlanı görmüş, tanımış. Onu yanına alarak babasının sarayına götürmüş. Padişah bu cesur delikanlının alnından öpmüş, ona kızını kurtardığı için teşekkür etmiş, sonra demiş ki:

Padişah ısrar ettiyse de, Keloğlan ondan hiçbir şey istememiş, Saray’dan çıkmış. Yolda giderken bir ağaca rastlamış, altına oturmuş. Biraz sonra birkaç kuşun ciyak ciyak bağırdığını işitmiş. Bir de kafasını kaldırmış ki ağacın tepesindeki kuş yuvasına doğru bir yılan çıkıyor. Hemen okunu atarak yılanı öldürmüş, kuşları kurtarmış. Sonra oracıkta uykuya dalmış.. Kuşların anası da yavrularım ölümden kurtaran bu insanoğlunun üzerine kanatlarını açarak gölge yapmış. Çok geçmeden Keloğlan uyanmış. Bakmış, olduğu yer gölgelik. Kafasını kaldırmış ki, büyük bir kuşkanatlarını açmış kendisine gölge yapıyor. Kuş, dile gelerek demiş ki:

Keloğlan kuşun sırtına binmiş. Bir kanadına et torbasını, bir kanadına da su tulumunu koymuş, yola çıkmışlar. Kuş “lop” dedikçe oğlan et vermiş, “lık” dedikçe su vermiş. Fakat dünya’ya yaklaştıkları sırada et bitmiş. Kuş “lop” dediği zaman Keloğlan baldırından bir parça kopararak kuşa vermiş. Kuş bunun oğlanın eti olduğunu anlamış, yemeyerek ağzından tutmuş. Dünya’ya çıktıkları zaman, kuş, Keloğlan’ı sırtından indirmiş:

Keloğlan topallaya topallaya yürümeğe başlayınca, kuş ağzındaki eti alıp onun bacağına yapıştırmış. O zaman Keloğlan rahatça yürümeğe başlamış. Kuştan ayrıldıktan sonra, Keloğlan, az gitmiş, uz gitmiş, dere tepe düz gitmiş, konarak, göçerek, arpa buğday biçerek tam bir güz gitmiş, nihayet bir bahçıvana rastlamış. Ona demiş ki:

Bahçıvan bunun haline acımış, hemen yanına almış. Şuradan buradan konuşmağa başlamışlar. Keloğlan öğrenmiş ki orası kendi memleketi. O gün büyük ağabeysin! Kendi nişanlısı ile evlendireceklermiş. Günlerden beri düğün hazırlığı yapılıyormuş. Bahçıvan da düğüne gidecekmiş. Keloğlan’a:

Herkes düğüne gittikten sonra, Keloğlan, kızın evvelce verdiği kılları birbirine sürtmüş. Meydana bir at çıkmış. Ata binerek düğün yerine gitmiş. Saray’ın meydanında büyük ağabeysi ile beraber birçok delikanlı at üzerinde ok atıyorlarmış. Aralarına girerek ok atmağa başlamış. Attığı oklardan birisi ağabeysinin ayağını delmiş. Keloğlan hemen oradan uzaklaşmış. Kılları birbirine sürtünce at kaybolmuş. Akşamüzeri, bahçıvan, kulübesine dönmüş. Keloğlan’a düğünü anlattıktan sonra demiş ki:

Attığı ok şehzade’nin kalbine rastlamaz mı? O da ağabeysi gibi hemen öldü. Yarın kızı saray’ın balkonuna çıkaracaklar. Eline bir elma verecekler. Bütün delikanlılar saray’ın önünden geçecekler. Kız elmayı kimin bağına atarsa onunla evlenecek. Bu sefer sen de gel!

Sabah olmuş. Bahçıvan ile Keloğlan doğruca saray’ın önüne gitmişler. Meydan çok kalabalıkmış. Herkes birer birer balkonun altından geçmiş. En sona bahçıvan ile Keloğlan kalmış. Oğlan geçerken kız onu tanımış. Elmayı ona atmış. Fakat kızı bu fakir çocuğa vermemek için:

Üç defa tekrarlamışlar, üçünde de kız elmayı ona atmış. Çaresiz olarak kızı ona vermişler. O zaman padişah ile sultan hanım küçük oğullarını tanımışlar. Başından geçenleri dinledikten sonra, onu hasretle kucaklamışlar. Kırk gün kırk gece süren bir düğünden sonra onunla güzel kızı evlendirmişler.