Keloğlan Hindistan Yolunda (Masal)

Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur zaman içinde… Develer tellâl, sinekler berber iken. Ben babamın beşiğini tıngır mıngır sallarken bir Keloğlan varmış.

Evlerinin karşısında da padişah’ın sarayı varmış. Padişah iki çocuk babası imiş. Bunlardan biri; kocaman bir delikanlı, diğeri de gelinlik bir kızmış. Şehzade her nasılsa nişanlısını kaybetmiş. Onu arayıp arayıp bulamadığı için sarayın bir köşesinde oturup dururmuş. Padişah’ın kızı her gün biraz daha büyüyor, biraz daha güzelleşiyormuş. Onun için bu kızla evlenmek isteyen delikanlılar da artıyormuş. İşte padişah bunu düşünerek, bir gün bahçede havuzun yanında otururken kızını çağırmış, demiş ki:

— Kızım... Artık ben ihtiyarlıyorum. Oğlum nişanlısını kaybetti, başkası ile de evlenmek istemiyor. Bu yüzden kendisini evlendirerek düğününü göremedim. Şimdi sıra sende. Seninle evlenmek isteyen birçok genç var. Bunlardan birini seç de düğününüzü yapalım... Gözlerimi kapamadan evvel hiç olmazsa senin sevinçli gününü göreyim...

Babasının çok sert, hem de sözünden dönmez bir adam olduğunu bilen kız, hiç bir şey dememiş. Eşyalarını topladığı gibi ağlaya ağlaya Keloğlan’ın evine gitmiş. Keloğlan’ın anası, padişah’ın kızını güler yüzle karşılamış. Padişah’ın kızı benim gelinim oldu diye onu yere göğe koyamıyormuş. Fakir olduğundan, gelinimi nereye oturtsam, ona ne yedirsem diye üzülüp duruyormuş. Kadıncağız üzüle dursun, Keloğlan hiç oralı olmuyormuş. Hatta tembelliği elden bırakmıyor, para kazanmak için iş yapmağa bile gitmiyormuş. İşi, gücü akşama kadar evde oturmakmış.

Padişah’ın kızı, bir gün, iki gün, üç gün beklemiş. Keloğlan’da işe gitmek için en ufak bir hareket yok... Babasına hak vermiş ama tekrar saray’a dönemez ki... Ne yüzle dönsün? Tek çare, Keloğlan’ı tembellikten kurtarıp işe göndermek. Bu düşünce ile kalkmış, Keloğlan’ın yanına giderek:

Keloğlan oturmadan çıkıp gitmiş. Ertesi gün bir aşçıya çıraklık yaparak akşama kadar çalışmış. Aşçının verdiği on kuruşu alıp eve gelmiş. Parayı karısına vermiş. Kadın bakmış ki, Keloğlan bugün de az para kazanmış. Ona:

Keloğlan evde durmamış, çıkıp gitmiş. Sonraki gün bir sucuya çırak olup akşama kadar onunla su taşımış. Sucunun verdiği yirmi kuruşu almış, evin yolunu tutmuş. Yolda gelirken babasının arkadaşlarından bir tüccara rastlamış. Tüccar ona ne iş yaptığını sormuş. O da, sucuya çıraklık yaptığını söylemiş. Tüccar, Keloğlan’ın haline gülmüş:

— Yazık sana be, demiş, on beş, yirmi kuruş için insan akşama kadar su taşır mı? Sen genç adamsın... O kadar parayı çocuk bile kazanır. Ben şimdi ticaret için Hindistan’a gidiyorum. Haydi sende gel. Orada çok para kazanır, döneriz.

Keloğlan gidip tüccarı bulmuş. Onunla beraber iki ata binip yanlarına yeter derecede yiyecek alarak Hindistan yolunu tutmuşlar. Az gitmişler, uz gitmişler. Dere tepe düz gitmişler. Altı ay bir güz gitmişler. Büyük bir çöle varmışlar. O zamana kadar yanlarındaki yiyecekleri bittiği gibi suları da kalmamış.

Hindistan’ı unutarak açlıktan, susuzluktan ölmemek için etrafta bir köy, bir kuyu aramağa başlamışlar. Köye rastlarsak, hem yiyecek, hem su buluruz diye seviniyorlarmış. Köy değil de kuyu bulursak hiç olmazsa susuzluğumuzu giderir, hem kendimizi, hem atlarımızı ölmekten kurtarmış oluruz, diye düşünüyorlarmış. Ararken ararken uzakta bir ağaçlık görmüşler:

— Hah! Bir köy diye bağırarak o tarafa doğru atlarını sürmüşler. Adeta uçar gibi ağaçların yanına geldikleri zaman, bunun bir köy değil, bir kuyu olduğunu görmüşler. Atlarından inerek kuyunun başına gelmişler. Kuyu derinmiş. Keloğlan:

— Ben kuyuya inip su çıkarayım! Demiş. Tüccar, yanında götürdüğü uzunca bir ipi Keloğlan’ın beline bağlamış. Meşin heybelerden birini de eline vererek onu kuyunun içine indirmiş. Keloğlan kuyuya iner inmez evvelâ kana kana su içmiş. Sonra meşin heybeye su doldurup yukarıya göndermiş.

Keloğlan o sırada kuyu içinde bir kapı görmüş. Kapıya şöyle bir dokununca açılıvermiş. Bir de ne görsün? Geniş bir çayırlık... Çayırlığın ortasında her renkte çiçeklerle dolu güzel bir bahçe... Bahçenin ortasında da beyaz bir köşk... Köşkün penceresinde siyahlar giymiş bir kız oturuyor. Kız, Keloğlan’a eliyle:

— Bana da Keloğlan derler, demiş. Evimizin karşısında padişah’ın sarayı vardır. Padişah bir gün kızını evlendirmek istemiş. O da, Keloğlan’dan başka kimseyle evlenmem, diye tutturmuş. Onun üzerine padişah kızını evlâtlıktan çıkarmış. Kız kaçıp bize geldi. Ben hep evde oturur, iş yapmazdım. Karım beni zorla işe gönderdi. Kazandığım paraları az gördüğü için, ben de bir tüccarla beraber çok para kazanmak düşüncesiyle Hindistan yolunu tuttum. Yolda yiyeceğimiz, suyumuz tükendi. Çöl ortasında araya araya burasını bulduk. Su içmek için kuyuya inmiştim. Yukarıya birkaç heybe su gönderdim. O sırada kuyuda bir kapı gözüme ilişti. Kapıyı iter itmez sen gözüme çarptın. Demek ki şimdi biz akrabayız?

— Ondan kolay ne var, demiş, ben sana çaresini bulurum. Şimdi aşağıya, bahçeye in. Nar ağacından iki nar kopar. Tüccarla beraber yola devam et. Yolda bizim memlekete giden bir adama rastlarsan bu narları ona ver. Anan ile eşine götürüp versin. Ondan sonra sen de tüccardan ayrılıp buraya dönmenin çaresini bul!

Keloğlan hemen kızdan ayrılıp bahçeye inmiş. Nar ağacından iki nar koparmış. Narları cebine koyarak kuyuya dönmüş, ipe tutunarak yukarıya çıkmış. Tüccarla beraber atlarına binip yola çıkmışlar. Yolda giderlerken bir adama rastlamışlar. Onunla konuşurken, Keloğlan bakmış ki bu adam kendi memleketine gidiyor. Hemen cebinden çıkardığı narları ona vererek memlekete gidince bunları anasıyla eşine vermesini rica etmiş. Adam Keloğlan’ın bu dileğini yerine getireceğini söyleyerek narları almış, yoluna devam etmiş.

Adam gide gide memleketine varmış. Araya sora Keloğlan’ın evini bulmuş. Narları cebinden çıkarıp birini Keloğlan’ın anasına, ötekini de karısına vermiş. Onlar, Keloğlan’ın göndere göndere iki nar göndermiş olmasına fena halde kızmışlar. Narları bir kenara atmışlar.

Günlerden bir gün, Keloğlan’ın karısı yemek için narlardan birini yarmış. Aman, o ne? Yoksa rüya mı görüyorum? Hayır, hayır! Rüya değil... Narın içinden dökülenler hep elmas... Kadın koşa koşa gidip Keloğlan’ın anasını çağırarak yerlere dökülen elmasları göstermiş, ikisi de şaşırıp kalmışlar, öte taraftan da Keloğlan’a haksız yere kızdıklarına pişman oluyorlarmış. Zengin oluverdikleri için de yerlerinde duramıyorlarmış. Ana kız, elmasların birkaç tanesiyle hemen padişah’ın Sarayı’nın karşısında büyük bir saray yaptırmışlar. Uşaklar, dadılar, aşçılar, cariyeler tutmuşlar...

Biz gelelim Keloğlan ile tüccara: Çöl ortasında 33 gitmişler, uz gitmişler, bir köye varmışlar. Gece olduğundan köyde yatmışlar. Ertesi sabah Keloğlan yalandan hastalanıp köyde kalmış. Tüccar onu bekleyemeyerek Hindistan’a doğru yoluna koyulmuş.

Tüccar gittikten sonra Keloğlan hemen kalkarak geriye dönmüş. Kuyunun olduğu yere gelince, beline bir ip bağlayarak aşağıya inmiş. Aralık duran kapıyı açarak içeriye girmiş. Kız kendisini saray’ın penceresinde bekliyormuş. Koşa koşa saray’a varmış. Yukarıya çıkmış.

Keloğlan ile kız beraber köşkün bahçesine inmişler. Nar ağacından dört tane nar koparmışlar. Bu narların ikisini Keloğlan ceplerine yerleştirmiş, diğerlerini de kız eline almış. Bunların içinde kızın elmasları varmış. Nar ağaçlarının yanından ayrılarak bir tavuk kümesinin önünde durmuşlar. Kız, kümesin kapısını açarak follukta toplanmış olan yumurtaları eline almış. Yere çömelerek başlamış yumurtaları kırmağa... Her kırdığı yumurtanın içinden kocaman bir altın parçası düşüyormuş. Yerde toplanan altınları da Keloğlan alarak kuşağına bağlamış. Bu işler bittikten sonra köşkün bahçesinden çıkarak kuyunun içine gelmişler. Keloğlan kuyuya sarkık duran ipten evvelâ kızı yukarıya çıkarmış. Arkasından da kendisi çıkmış.

Keloğlan’ın atı kuyunun başında duruyormuş, ikisi birden bu ata binerek memleketlerine doğru ‘gitmeğe başlamışlar. Kocaman çölü bir haftada aşmışlar. Ondan sonra dağlardan, tepelerden, ırmaklardan geçmişler. Geceleri köylerde kalarak, gündüzleri arada bir subaşlarında dinlenerek, yola çıktıklarının kırkıncı günü memleketlerine varmışlar.

Padişah, Keloğlan’ın sözlerine inanmak istememiş ama, onun halinden pek yalan söylemediğini anlayınca, ne karısına, ne de oğluna haber vermeden aşağıya inmiş. Yanına askerlerini alarak Keloğlan ile beraber oğlunun nişanlısını karşılamağa gitmiş.

Şehrin kapısına vardıkları zaman, orada beklemekte olan kız hemen koşarak padişah’ın elini öpmüş. Padişah da onu alnından öpmüş. Padişah çok seviniyormuş. Çünkü nişanlısını kaybedip de hasta olan oğlunun onu yeniden bulunca iyi olacağını düşünüyormuş... O böyle düşünürken, kız demiş ki:

— Aferin sana, demiş, akıllı olduğunu gösterdin! Şimdi kızımı al, size götür. Ben oğluma hiçbir şey söylemem. Akşama bizi size çağırırsınız. Oğlumla beraber geliriz. Onu nişanlısıyla sizin evde karşılaştırırız.

Padişah askerlerini de bunların yanına vermiş, saray’a dönmüş. Keloğlan ile kız, askerlerle birlikte şehre girmişler. Yavaş yavaş padişah’ın sarayının olduğu yere gelmişler. Keloğlan etrafına bakınarak kendi evlerini aramağa başlamış. Evlerinin yanında bir saray görünce, askerlerden birine sormuş:

Akşam oturmağa buyurması için Keloğlan padişah’a haber göndermiş. Bir taraftan da yemeklerin hazırlanmasına başlanmış. O hazırlıklar yapılırken, Keloğlan’ın karısı ile kız, beraber hamama gitmişler. Güzelce yıkanıp gelmişler. Akşam yemeği neşe içinde yendikten sonra, Saray’dan, padişah’ın gelmekte olduğunu haber vermişler.

Keloğlan aşağıya inerek padişah ile şehzade’yi karşılamış. Onları saray’ın en güzel odasına almış. Kahveler ikram etmiş. Arkasından Keloğlan’ın anası ile karısı odaya gelmişler. Şehzade’nin hâlâ nişanlısının geldiğinden haberi yokmuş. Sessiz sessiz oturuyormuş:

Keloğlan, memleketten ayrıldıktan sonra bütün başından geçenleri bir bir anlatmış. Padişah, gösterdiği cesaretten dolayı Keloğlanı kendisine vezir yapmış. Oğlu ile de nişanlısını, kırk gün, kırk gece düğünden sonra evlendirmiş.