Eşeğimin Gönlü Olmadan Vermem (Fıkra)

Günlerden bir gün Hoca’‘nın hoşlanmadığı bir köylüsü değirmene gitmek için Hoca’‘dan eşeğini ister.
“Hoca Efendi, evde un kalmadı, eşeğini versen de bir değirmene gitsem, buğdayımı öğütsem, gelsem.” der.
Hoca’‘nın niyeti eşeği vermemektir.
“Komşum, bu işte birinci derecede sorumlu olan eşektir, gideyim ona bir sorayım, ona göre ben de sana bir cevap vereyim.” der ve ahırın yolunu tutar.
Nasreddin Hoca’‘nın komşusu olanlara anlam veremez ama beklemekten başka da çaresi yoktur.
Biraz sonra Hoca ahırın kapısında görünür.“Vallahi komşum, gözlerinle gördün işte, gittim eşeğe sordum. Hayvan direniyor, gelmek istemiyor. Bana; ‘‘Sen beni her defasında köylülerin işlerine yolluyorsun da, neler olduğunu bilmiyorsun. Beni en ağır işlerde çalıştırıyorlar, dövüyorlar; o da yetmiyormuş gibi bir de sana küfrediyorlar. ‘‘ dedi.”
Hoca’‘nın ne demek istediğini anlayan komşusu;
“Hoca vermeyeceksen açık söyle. Hiç eşek konuşur mu?” deyince Nasreddin Hoca;
“Komşum, eşek her zaman konuşmaz ayda yılda bir konuşur, o da bugüne rastgeldi, eşeğimin gönlü olmadan veremem.” der.