|
|
|
|
Adam ile Satır (Masal)
Vakti zamanında, korkunç bir kış gecesi, Adamın biri, ormanda yolunu kaybetmişti... Doğru yolu bulabilmek için ordan oraya gezmekteyken, karşısına, keçi bacaklı, çatal ve sarrık boynuzlu olarak tasvir edilen orman tanrısı Satir çıkıverdi ve kayboluşuna dair hikayeyi işitince, gece, kendisine bir barınak vermeyi ve sabah olunca da, ormandan çıkmasına yardım edeceğini vadetti. Böylelikle, beraberce Satir’in evinin yolunu tuttular. Giderlerken, Adam, mütemadiyen nefesini, ellerinin üzerine üflüyordu. Satir, bir zaman, hayretle bu hareketi seyrettikten sonra nihayet, öyle elleri üflemenin ne demek olduğunu sordu. Adam:“Ellerim, soğuktan hissini kaybetti de...” diye cevap verdi. Nerde ise donacak. Onun için, nefesimi verip ısıtıyorum.” Bu konuşmadan az sonra, Satir’in evine vardılar. İlah, misafirinin önüne, buram buram dumanı tüten nefis bir çorba oturttu. Fakat o nefis çorba öylesine sıcaktı ki, adam bu sefer de, içi çorba ile dolu kaşığını ağzına yaklaştırıp üflemeye başlayınca, Satir tekrar merakla sordu: “Bu sefer, ne için üflüyorsun?”“Çorba çok sıcak da, onu nefesimle soğutuyorum.” O zaman Satir, muazzam bir hırs içerisinde: “Derhal çık buradan” diye bağırdı. “Soğuk ve sıcağı aynı nefesle üfleyen adamın, benim için kıymeti yoktur.”
Jean de La Fontaine
|